पोखरा ।

धनुष, वाँण र निशानासँग आमाछोरीको लगाव बढेको १ वर्ष भयो । छुट्टीका बेला छोरीलाई आर्चरी सिकाउन पुगेकी डा निता थापा केसीको मन पनि त्यतै मोडियो । अहिले स्नेहासँगै बिहानै पोखरा रंगशालास्थित आर्चरी मैदान पुग्छिन् । बिहानै खेल प्रशिक्षणसँगै उनीहरुको दिन सुरु हुन्छ ।

प्रशिक्षणपछि ४२ वर्षकी डा निता गण्डकी मेडिकल कजेलतिर लाग्छिन्, १४ वर्षीया स्नेहा सेन्ट मेरिज स्कुल । आमा दन्तरोग विशेषज्ञ हुन् भने छोरी ९ कक्ष पढ्ने विद्यार्थी । सिकाइपछि आमाछोरीले नै आर्चरी प्रतियोगितामा भाग लिए । कहिलेकाहीँ खेलकुदले पदकको मात्र अर्थ राख्दैन,सम्बन्धको नयाँ आयामसमेत सिर्जना गर्छ ।

यस्तै दृश्य शनिबार पोखरा रंगशालाको बहुउद्देश्यीय कभर्डहलमा देखियो । आमा धनुष तान्दै लक्ष्यमा निशाना लगाइरहेकी थिइन् । केही बेरपछि उही लक्ष्यतर्फ छोरीको पनि उस्तै प्रयत्न देखियो । यो केवल प्रतिस्पर्धा थिएन, थियो छ सम्बन्धको अर्को नाम । जुन, धनुषको डोरीले अझ कसिएर बलियो भएको छ ।

सातौं राष्ट्रिय इन्डोर आर्चरी च्याम्पियनसिपअन्तर्गत स्ट्यान्डर्ड महिला व्यक्तिगत स्पर्धाको सेमिफाइनलमा डा निता र उनकी छोरी स्नेहाबीच प्रतिस्पर्धा भयो । छोरीले आमालाई हराइन् र स्वर्ण पदकका लागि फाइनल यात्रा तय गरिन् ।

स्नेहा अन्ततः फाइनलमा उपविजेता बन्दै रजत पदक हात पारिन् । उता, तेस्रो स्थानका लागि खेलेकी आमा निता विजयी भइन्, कास्य पदक आफ्नो नाममा लेखाइन् । राष्ट्रिय प्रतियोगितामा पहिलोपटक सहभागी भएका दुवैले पदक पाएपछि उनीहरूको अनुभव निकै प्रेरणादायी बन्यो । आमाले दोस्रो प्रयास र छोरीको तेस्रो प्रयासमा मेडल घर भित्रियो ।

खेलपछि निताले नसोचेको सफलता हात परेको प्रतिक्रिया दिइन् । ‘हामीले खेल्न सुरु गरेको पनि धेरै भएको छैन । मभन्दा छोरी अझै बेटर छ । उनले जितिन्, म खुसी नै छु,’ नीता भन्छिन्, ‘मचाहिँ गुरुको आग्रहमा आएको हुँ । जित्छु नै भन्ने त थिएन । तर, गेम न हो कास्य भए पनि प्रदेशका लागि दिलाउन सफल भइयो ।’

यो पदकको मात्र कथा होइन । यो त्यो कथाको सुरुवात हो, जहाँ एक आमा छोरीलाई लिएर नयाँ यात्रामा निस्किएकी छन् । आफैँ यात्रु बनिन् । धनुष तानेर लक्ष्यमा निशाना लगाउने क्रममा उनीहरूले जीवनकै अर्को पाठ सिकेको स्नेहाले बताइन् । आमासँगै हिँड्दा लक्ष्य पुग्न सजिलो भएको उनको प्रतिक्रिया छ । ‘पहिलोपटक फाइनलसम्म पुग्नु ठूलो कुरा हो, त्यो पनि आमासँगै प्रतियोगिता खेलेर,’ स्नेहा भन्छिन्, ‘आमालाई प्रतिद्वन्द्वी पाउँदा पनि खुसी थिएँ ।’

उता, निता केसीको अनुहारमा सन्तुष्टिको चमक थियो । उनी भन्छिन्, ‘छोरीसँग खेल्न पाउनु, त्यो नै मेरो जित हो ।’ यात्रा कहाँसम्म पुग्ने हो भन्नेमा उनीहरु नै अनविज्ञ छन् । तर, छोरीले आर्चरीमै भविष्य देखिन् भनेसक्दो सहयोग गर्ने निताको भनाइ छ । ‘मेरो उमेर त ढल्किदै छ । अरु नानुहरु भएन भने अनि अवसर पाएँ भने अर्को अर्को प्रतियोगिता पनि खेल्छु,’ निता भन्छिन्, ‘यो क्षेत्रमा महिला खेलाडी नै कम छन् । त्यसैले राम्रो गर्ने हो भने अगाडि बढ्न मिल्ने ठाउँ छ । स्नेहाले यसमा भविष्य देख्छ भने मेरो फुल्ली सपोर्ट रहन्छ ।’

आमाछोरीको आर्चरी सिकाइ २०८० चैतदेखि सुरु भएको हो । चैतमा छोरीको वार्षिक परीक्षा सकिएपछि उनीहरु आर्चरी प्रशिक्षक किशोरकुमार गुरुङकहाँ पुगेका थिए । ‘सुरुमा किशोर गुरुङ सिकाउँदा छोरीलाई यसतर्फ रहर झांगिदै गयो । उसलाई ल्याएर एक्लै छोड्न त मिलेन । एक छिन साथी कुर्नुपर्ने भयो,’ निता भन्छिन्, ‘गुरुले तिमीले पनि गर, सक्छौं भनेर भन्नु भएपछि सिक्दा यहाँसम्म आएको हुँ ।’

सुरुमा ६ दिनको आधारभूत प्रशिक्षण लिएपछि सहज भएको उनले सम्झिइन् । प्रशिक्षण लिएको १ महिनापछि नै उनीहरुले २०८१ वैशाखमा भएको गण्डकी प्रदेश स्तरीय आर्चरी प्रतियोगितामा स्पर्धा गरे । आमाछोरी नै सहभागी भए पनि पदक हात परेन । सोही वर्षको फागुनमा भएको छनोट प्रतियोगितामा नीता सहभागी बन्न पाइनन्, छोरीले भाग लिए पनि सफलता मिलेन ।
अन्ततः अहिले उनीहरुलाई सफलता हात लाग्यो । उनीहरुलाई सिकाएका प्रदेश आर्चरी संघ अध्यक्ष किशोरकुमार गुरुङ खेलमा आमाछोरीकै राम्रो भविष्य देख्छन् । ‘उनीहरुले सिक्न थालेको धेरै पनि भएको छैन । पहिला छोरीलाई सिकाउन आएको थियो । मैलै केही हुँदैन सिक्नु भनेपछि राम्रै गरिरहेका छन्,’ गुरुङले भने, ‘छोरी त बल्ल १४ वर्ष पुगेको छ । पोटेन्सियल पनि छन् । भविष्य राम्रो देखेको छु ।’ निता र स्नेहाले समय, मेहनत र अनुशासनलाई प्राथमिकता दिँदा छोटो समयमै असाधारण सफलता मिलेको उनको ठम्याइँ छ ।