जन आस्था साप्ताहिकमा प्रकाशित आफ्नै कथा आफ्नै व्यथा स्तम्भ

सुनिएकै हो, देश दुनियाँका खबर लेख्ने पत्रकारको भातभान्छा सधै चिसो र श्रीमती सधै तातो (रिसले चुर) हुन्छिन् । पत्रकारका पीडा र दुखका अग्ला पहाड आफ्ना ठाउँमा होलान् । अरुका घरबार मिलाउन सधैं उद्यत हुने पत्रकारको श्रीमती हुँ । अरुले गरेका हिंसाका खबर लेख्ने पत्रकारको जीवन साथी । जो हरेक दिन त्यही व्यक्तिबाट हिंसाको सिकार हुन्छे । अर्थात भनौं पत्रकारबाटै हरेक दिन चुटिन्छे, पिटिन्छे, रक्ताम्मे बन्छे । र, न्याय खोज्दै प्रहरीको शरणमा पुग्छे । प्रहरीले समेत उसलाई पक्रन डराउँछ ।

केही दिनअघिमात्रै आइरनले निरन्तर हानेर रक्ताम्मे बनाए । अहिले पाँच ठाउँमा टाँका लगाएको छु । श्रीमतीलाई चुटेर महानता देखाउने नेपाल पत्रकार महासंघ कास्कीका उपाध्यक्ष राजेन्द्र अधिकारी हुन् । अरुका लागि घाँटी नै काटेर दिन तयार हुने तर आफ्ना सन्तान र श्रीमतीलाई देखिनसहने । उनीसँग विवाह गरी अत्यासलाग्दा १८ वर्ष कसी बिताएँ होला सम्झँदामात्र पनि कहाली लाग्छ ।

पोखराकै बाराही उच्च माध्यमिक विद्यालयमा उनी ९ कक्षामा पढ्थे । वार्षिक परीक्षामा सँगै प¥यौं, एउटै बेञ्चमा । त्यहीं हो– परिचय भाको । खै अल्लारे बुद्धी प्रेमको अंकुर सुरु भयो । डेढ वर्ष अफेयर पछाडि विवाह । खासमा, उनको आन्टी नाताले मेरो भाञ्जीदिदी । दिदीहरूको विवाह भइसकेको थियो । छोरीको प्रेम सम्बन्धबारे हल्ली–खल्ली चल्न थालेपछि सायद बुवाआमालाई इज्जतको डर भयो । हात माग्न आए, उमेर सानै थियो । तैपनि विवाह भयो । ०५५ सालमा मन्दिरमा बाजा बजाएरै ।

विवाहपछाडिको २÷४ महिना राम्रै चल्यो । त्यसपछि सम्बन्ध राम्रो भएन । ससुरा पोखरामा नाम चलेको सिर्जना नर्सरी चलाउनुहुन्थ्यो । विवाह गरेर घरमा भित्र्याएकी बुहारी । कोही पाहुना घरमा आएर सोध्यो को हो ? ससुरा जवाफ दिनुहुन्थ्यो, ‘यो मेरो घरमा भाडामा बस्ने आइमाई ।’ घरमा बसेर पढ्ने वातावरण थिएन । पढ्ने असाध्यै ठूलो रहर । मालेपाटन पोखरा हो, माइती । माइतीमै बसेर एसएलसी दिँए । एक विषय लाग्यो ।

त्यत्ति नै समय पेटमा जेठी छोरी हुर्किदै थिइन् । त्यतिबेलासम्म उनले पत्रकारिता थालेका थिएनन् । स्कुलमा पढाउँथे । जहाँ पनि दुई÷तीन महिना काम गर्ने, छाड्ने । यस्तैमा उनी कताबाट पत्रकार बन्न पुगे, थाहा छैन । अरुको पत्रिकामा पनि टिकेनन् । आफै प्रकाशक भएर ‘डन न्युज’ निकाल्न थाले । भनिएको छ, दैनिक तर, पत्रिका निस्कनका लागि दसैं, तिहार, नयाँ वर्ष वा यस्तै चाडपर्व आउनुपर्ने । अहिले त त्यो बन्द नै छ ।

घरको मुख्य मान्छेले नै कमाउन सकेन भने आर्थिक अवस्था डामाडोल हुने नै भयो । कमाउन नसक्ने भएपछि घरपरिवारका सदस्यमाथि जाइलाग्नु उनको कर्तव्य भयो । पिट्नेक्रम विवाह गरेको केही महिनादेखि नै सरु भएको हो । पिट्न केही कारण नचाहिने । मैले त पिटाइ सहेकै थिएँ । छोरी काखमै रहँदा पनि पिट्न छाडेनन् । ममाथि प्रहार गरेको लाती धेरैपटक छोरीलाई बज्रेको छ । काम पर्दा घर आउँथे । नभए माइतीमै समय गुजार्थेँ ।

साढे ६ वर्षको अन्तरमा कान्छी छोरी जन्मिइन् । दुईवटी छोरी, बाउ जिउँदो भएर पनि लासजस्तो भएपछि तिनको पालनपोषण, शिक्षा–दीक्षा मेरै जिम्मेवारी भयो । यो बीचको १८ वर्ष हाम्रा लागि कहिल्यै चाड, पर्व आएन । घरकै सदस्य नै होइन जस्तो व्यवहार गर्न थाले । अंशवापत आएको जग्गा बेचेर खाए । जसका लागि भनेर आफूले सारा जिन्दगी र परिवार त्यागेर आइयो त्यो नै यस्तो छुद्र परेपछि मन त कुँडिने नै भयो । तैपनि, छोरीको जिम्मेवारी काँधमा थियो । ऋण–धन गरेर माइती गुहारी पार्लर खोलेँ, त्यही गएर तोडफोड गर्ने । ज्यादती कतिसम्म भने, दिनभरि काम गरेर घर फर्कन्छु । छोरीहरूलाई तेरी आमा कहाँ पार्लर खोल्न जान्छे, दिनभर बागलुङ बसपार्क जान्छे भन्दै भड्काउने। ए बाबा ! नखाएको विष त लाग्दैन नि ।

मान्छे आफू जस्तो हुन्छ अरूमा पनि उस्तै चरित्र खोज्छ सायद । आफू दिनभर काममा गयो । मेरा लगाउने कपडा देख्नै नहुने । सबै च्यातिदिने । हुँदा—हुँदा यस्ता दिन पनि आयो लगाउने कपडा एउटै भएन । काममा जाँदा बोरामा लगाउने कपडा लुकाएर हिँड्नुपर्ने । ज्यादती लेखिसाध्य छैन । बोल्दा बोल्दै आंशुको भेल फुट्छ ।

त्यसै भनिएको होइन सायद ‘अति सर्वत्र वर्जयेत्’ अति गर्न अत्याचार नगर्नु । अतिमाथि अत्याचार भएपछि कसले सहन सक्ने ? अघिल्लो वर्ष ६ असोजमा जिप्रका कास्कीमा उजुरी गरेँ । प्रहरी इन्स्पेक्टर चन्द्रा गुरुङले थकर्काउदै भनेकी पनि हुन्, ‘दुनियाँको घरबार मिलाउँदै हिँड्छौ, आफ्नै घर व्यवहार मिलाउन सक्दैनौ ?’ तर उनले त्यहीं ‘योसँग बस्नुपर्छ भने मलाई यहीं थुनिदिनू’ भने । खै केही बिगारेजस्तो, केही नराम्रो गरेजस्तो लाग्दैन किन टेढिए उनी ? म के जानूँ ? बाहिरफेरको चोरेर खान पल्किएको मान्छेलाई घरको मीठो लाग्दैन सायद । बरु माना–चामल भर्छु योसँग कुनै हालतमा सँगै बस्दिनँ भन्यो। कोठा भाडा मै तिरिदिन्छु, पैसा यसको हातमा दिन सक्दिनँ, मुख हेर्न पनि चाहन्नँ, बैंक खातामा हालिदिन्छु भने ।

सँगै बसेर पनि, एउटै बिस्तारामा सुतेर पनि उनीसँग कोसौ टाढा थिएँ म । तर, मेरो पीडा उनीसँग छुटनु, साथ हुनु नहुनुमा एकरत्ति फरक थिएन । मेरो मुटु झै प्यारा नौ महिनासम्म कोखमा राखेर जन्मिएका दुुई टुक्रालाई मबाट छुटाए । भेट्न दिँदैनथे । लुकीलुकी छोरीहरू पढ्ने मदरल्यान्ड स्कूल जान्थेँ र भेटेर फर्कन्थेँ । यस्ती अस्तव्यस्ततामै चलेको थियो दिन । भिन्नै बस्न थालेको ६ महिनापछि ६ वैशाखमा काकाहरूले आएर फकाए । अब सुध्रिन्छ भने । बुद्धि फिर्ला भन्ने सोचेँ र फेरि घरमै आएँ तर नानीदेखि लागेको बानी किन जान्थ्यो र ? दुईचार दिन त राम्रै व्यवहार गरे । फेरि ताल उस्तै ।

ठूली छोरी नौ कक्षामा पढ्ने किशोरी थिई । सबै कुरा बुझ्थी । उसले धेरैचोटि एउटी महिला घरमा आएको र बुबासँग नजिएको देखेकी रहिछ । एकदिन मोबाइलमा उसैले म्यासेज पठाई ‘मेरो बूढा…(लेख्नै लाजमर्दा शब्द)। त्यो अनैतिक चर्तिकलाबारे छोरीले सबै कुरा सुनाइन् । सुरुमा पत्यार लागेन । एउटी विधवा आइमाई, जो फूलबारी रिसोर्टमा काम गर्छिन् । उनैसँग नजिकिएका रहेछन् । चार वर्षदेखि सम्बन्ध रहेछ । यो पत्ता लागेसँगै त्यो आइमाई बस्ने घरमा निगरानी बढाएँ । मालेपाटनको सुकुम्वासी टोलमा रहेछ घर । उनकै दिदीको सहारामा त्यो घरमा पुग्दा रंगेहात फेला पारेँ । कसरी सहन सक्छे एउटी आइमाईले लोग्ने अरू कसैको अंगालोमा बाँधिएको हेर्न ? त्यस आइमाईले हामी आमाछोरीको कपाल लुछी, त्यहाँबाट भागेर उनी घरमा आए । गल्ती पक्रिँदा पनि उनलाई लाज लागेन बरु हाँसेर बसिरहे । यो बीचमा कहिले छोरीलाई कुट्ने, कहिले मलाई । उल्टै जेठी छोरीलाई पिट्दै तँ पनि आमाजस्तै बन्न लाग्या हो भने ।

साउन अन्तिम साता सानो विषयमा विवाद हुँदा आइरनले पाँच पटकसम्म हाने । रक्ताम्मे भएँ । छोरीहरू उसकै काकालाई बोलाउन गए । काका हतारिँदै आउनुभयो । काका आउने बित्तिकै भाग्न खोजे । काकाले स्वास्नी पिटेर खुबै बहादुरी गरेको ठानेको छस् ? स्वास्नी पिटेर भाग्न पाउँदैनस् भन्दा उल्टै तँ समाजको किरा होस् समेत भन्न भ्याए । अहिले पाँच ठाउँमा टांका लगाएको छ । घाममा निस्कन हुँदैन । यही पछाडि आमा समूहको सक्रियतामा हामीले जिप्रकामा निवेदन दियौँ । तर, बिहान समाएको प्रहरीले आधा घण्टा नबित्दै छाडिदियो । म, वडा प्रहरी कार्यालय बैदाम, आमा समूह सबैलाई विपक्षी बनाएर अदालतमा मुद्दा हालेका रहेछन् । अदालतमा मुद्दा विचाराधीन भएपछि प्रहरीले पक्रन नमिल्ने बताइयो । र, छाडियो ।

तैपनि हिम्मत हारेको छैन । यस्ता घृणित व्यक्तिसँग लडिरहन मन त छैन । यद्यपि, शरीरमा एक मुठी सास र एक थोपा रगत रहेसम्म यिनका अत्याचार र अन्याय, ज्यादतीविरुद्ध सर्वदा लडिरहन्छु । – ………… कोइराला (अधिकारी)

२०७३ भाद्र ८ गते बुधबारको जन आस्था साप्ताहिकमा प्रकाशित आलेख जस्ताको तस्तै

डनन्यूज नामक अनलाइनका सम्पादक राजेन्द्र अधिकारीले पछिल्लो समय समाधान मिडिया र यसमा कार्यरत मिडियाकर्मी माथि एकोहोरो अफवाह फैलाइरहेका छन् । उनी समाधान पत्रिकाका पूर्व कर्मचारी पनि हुन् । जागिरबाट निकालिएको रिसमा उनले नानाथरी अफवाह फैलाउँदै आएका छन् । समाधान र समाधानकर्मी यस्ता अफवाहका विरुद्धमा कानुनी उपचारमा पनि जाँदैछ । समाधान माथि एकोहोरो आक्रमण गर्ने व्यक्तिको विगत बारे पाठक पनि जानकार हुनु पर्छ भनेर जनआस्था साप्ताहिकबाट यो लेख साभार गरिएको हो । हाल श्रीमान श्रीमतीको सम्बन्ध विच्छेद भैसकेकाले पूर्व श्रीमतीको नाम उल्लेख गोप्य राखिएको छ– सम्पादक ।